Inleiding

 

Heb je wat vrije tijd die je op een zinvolle manier wenst in te vullen? Ben je op zoek naar meer zingeving in je leven? Ben je geboeid door verhalen van mensen, ook op die momenten dat ze het moeilijk hebben? En wil je graag werken binnen een hechte groep vrijwilligers die elkaar respecteren en ondersteunen?

Dan is vrijwilliger worden in de palliatieve thuiszorg misschien iets voor jou.

Als vrijwilliger kan je écht iets betekenen voor iemand die geen zicht meer heeft op genezing, of voor zijn of haar directe omgeving. Je biedt een luisterend oor, je bent ‘gewoon maar’ aanwezig of je zorgt ervoor dat de familie even iets buitenshuis kan doen. In het vertrouwen dat hun geliefde in goede handen is. Op die manier bouw je mee aan de draagkracht van gezinnen, zodat wie ziek is - liefst tot aan het einde - thuis kan verder leven.

Onze vrijwilligers leveren samen met onze palliatief deskundig verpleegkundigen een bijzondere bijdrage aan de maatschappij. Ze schenken op een genereuze manier één van de meest schaarse en ‘onbetaalbare’ dingen: tijd en oprechte aandacht. Op een moment dat het er écht toe doet.

Het bijzondere aan vrijwilliger zijn is dat je– ondanks het feit dat je vaak met lijden en afscheid wordt geconfronteerd – heel veel dankbaarheid en 'schoonheid' ontmoet. Vrijwilliger zijn schenkt veel voldoening en het maakt je rijker en dankbaarder als mens.

           Één van onze vrijwilligers verwoordde het als volgt:

‘Soms denk ik dat, als iedereen een paar jaren vrijwilligerswerk zou willen doen, we misschien in een betere wereld zouden leven.  Het vrijwilligerswerk heeft me veel leren relativeren, ook meer respect leren opbrengen voor mensen die anders leven, denken. Het heeft me zeker meer mens gemaakt, ik ben rijker geworden door al die ontmoetingen. 

Sommige ontmoetingen waren dan wel niet zo evident, scheefgetrokken situaties waar je misschien maar even een lichtpuntje bent. Maar voor de persoon zelf, die de ziekte alle dagen moet ondergaan, zijn die bezoekjes echte opstekers. Ik leerde dat je niet altijd veel moet doen. Gewoon ‘er zijn’, luisterend, wandelend, rustend, kan zoveel betekenen voor die persoon en zijn naasten.’

Geen wonder dus dat er vanuit de goede omkadering die we aan onze vrijwilligers bieden in de vorm van vorming en intervisie vaak ook hechte vriendschapsbanden ontstaan tussen onze vrijwilligers onderling.